Rosalía de Castro en Pakistán

Acabo de ler no xornal a noticia e non deixa de sorprenderme. Aínda que só sexa unha anécdota, sempre é positiva. Rosalía en Pakistán. Que a tantos miles de quilómetros lean os nosos autores contrasta coa teima que aquí teñen algúns de non querer lelos. Refírome a ese grupo, que non desexan estudar o noso idioma, non queren recibir coñecementos doutras materias en galego, buscan toda clase de escusas para non ler aos nosos autores, etc. A propósito disto, vénme á cabeza un triste episodio que me sucedeu a min no meu primeiro ano como profesor nun instituto da costa. Resulta que un alumno, de moi boas notas, non quixo ler un libro de literatura galega que puxera o Seminario, porque, segundo o pai, nese libro aparecían temas como a delincuencia, drogas, alcohol, etc. (Quero aclarar que era novela negra, moi de moda nos anos 90 nos institutos; eu non tiña nada que ver coa elección, pois cheguei ao centro despois te teren acordado os libros de lectura no Departamento). Ao non ler o libro, o alumno suspendeu a avaliación. No resto das materias tiña moi boas notas. Algún tempo despois, o seu pai veu polo centro, falar coa titora e comigo. A conclusión da conversa foi que para el, o seu fillo non tiña por qué ler nada en galego, pois eran nativos de Asturias (levaban en Galicia arredor de 15 anos) e antes ou despois ían marchar. Non era a temática, senón o idioma o seu problema. Ao final, tivo que lelo, de mala gana, se quixo aprobar.

Por certo, eu non lin nada da literatura pakistaní.