Manuel Rivas en catro linguas

Boa nova é que Manuel Rivas publique. Os que somos lectores seus dende hai máis de 20 anos, sempre nos aleda poder ter un novo libro seu nas mans. Teño que confesar que prefiro ao Rivas narrador e xornalista. Os seus artigos sempre teñen algo que nos engancha.

A novidade neste caso coa obra "A desaparición da neve" é que está escrito nas catro linguas oficiais do Estado. Non me parece mala idea nestes tempos que corren. A polémica lingüística está na nosa vida diaria: na prensa, nas tertulias de radio, nos discursos políticos, nas actividades de formación. Esta iniciativa de Manuel Rivas é unha mostra clara de que todas as linguas poden convivir e existir. Non ten que haber imposición, nin anulación de ningunha. Cada un poderá disfrutar da poesía na lingua que ame e sinta. Todas son respectables. Eu lereino, en galego.

As linguas

Son dos que pensa que ter dúas linguas é unha riqueza e non un problema. Dos que non entende por que ten que haber disputas entre os que falan un idioma ou outro. Nunca tiven problema por falar a miña lingua con ninguén nin en ningunha situación. Nunca lle dixen a ninguén que me falase na lingua que sempre falo. Nunca entendín a aqueles que hai anos dicían "hábleme en cristiano", pero tampouco aos que nestes momentos usan os mesmos métodos para impoñer o galego ou tratan de impedir unha manifestación, como a que houbo hai meses en Santiago.

Menos entendo a idea de separar aos alumnos nas aulas ou en centros, segundo o idioma que falan. Creo que todos teñen que aprender as dúas linguas de Galicia e ser competentes nas dúas, tal e como di a Lei de Normalización. Logo cadaquén usará a que lle pete. Non estou de acordo coas imposicións. Debemos gañar, recuperar, atraer aos que non usan o galego, pero non obrigalos. As imposicións, prohibicións nunca traen resultados positivos. O nosos fillos deben saber outra lingua máis, ou dúas. Se son trilingües mellor. Reitero o que xa dixen en moitas ocasións: a lingua é un instrumento para comunicarnos que debe unirnos e non separarnos. Non debe ser obxecto de loita.

Eu todas as linguas que estudei ou aprendín, latín, grego, francés, inglés, castelán, galego, portugués, nunca me supuxeron un problema, un obstáculo na vida. Ao contrario, sempre me resultaron de grande axuda para achegarme a diferentes culturas, ás súas literaturas e, sobre todo, a diferentes xentes do mundo.

O galego é útil

Aparece unha nova iniciativa para o uso do galego. Trátase dunha idea que parte de galegos que están en Londres cun manifesto no que se demostra a utilidade do galego, sobre todo, fóra de Galicia. Creo que a idea é moi plausible e vese nos que o asinan cómo lles serviu o noso idioma para desempeñar diferentes traballos e máis cousas en diferentes países do mundo. Todo isto supón un pulo para usar o galego, para non perdelo. Mais eu creo que a utilidade é dentro, en Galicia. Moitos somos os que o usamos a diario, as 24 horas do día e toda a nosa vida. Recordemos que é o signo visible máis importante da nosa cultura. Ligado a el está a literatura, culta ou popular, a música, etc. Supoño que a ninguén se lle ocurriría derrubar a catedral de Santiago, o apóstolo, eliminar o entroido, o cocido e todas as festas gastronómicas que temos por toda a xeografía galega, as romerías, os hórreos, muíños, a matanza, a gaita e a muiñeira etc. Reitero, de todas as manifestacións culturais, a máis importante é o idioma. Xa o dixo Castelao. Se aínda somos galegos é por obra do idioma. Se desaparece o idioma, desapareceremos como pobo.

Boa idea. Parabéns!!

O Selo Violeta

Moitas grazas Daniel Veiga polo agasallo do Selo Violeta.

O Selo Violeta, un agasallo que agradecemos xa que este selo representa, segundo os seus creadores, “as sensações que a cor violeta traz para a nossa mente. Este prêmio é dado aos blogs que têm algumas das sensações da cor violeta. São algumas delas: magia, encantamento, graciosidade, magnetismo... e tudo aquilo que parece mágico"

Agora imos continuar agasallando selos violetas.

As regras son as seguintes:

• Exhibir o Selo Violeta no seu blog coas regras
• Indicar cantos blogs consideras que merecen o selo
• Avisar aos indicados, non te esquezas diso!
• Escribir dous poderes máxicos que xa imaxinaches ter.

 

 

Os blogs http://bioquimchivite.blogia.com

Os poderes serían que todo o mundo teña un posto de traballo digno e boa saúde para disfrutar da vida.

 

 

Non hai tempo de ler

Cada vez se le menos. Todos estamos tan atarefados que non dispomos de unha hora cada día para ler. Sen embargo non hai persoa no país que non teña tempo para ver a televisión, escoitar música, "enredar" no ordenador, tomar unha cervexa ou cocacola cos amigos, ir ao ximnasio, etc. Xa sabemos que o que gusta menos, sempre se deixa para o final e, moitas veces, non se come. Ben coñecida é a frase de que "leo de noite", "leo antes de durmir", ou durmo lendo. Mais, por que non lemos, tanto os adultos como os nenos ou mozos?

Aparte de traballar ou estudar todos temos moitas ocupacións: atender a casa, os fillos, preparar clases, correxir, etc. Os máis novos estudar, ir a actividades diversas como informática, pintura, música, danza, deportivas, etc. Volvemos á casa pola noite e ceamos. A esas horas, xa estamos agotados. Entón, que facemos nesa hora antes de deitarnos? Imos facer algo que necesita un esforzo importante? Claro que non. Se collemos un libro, quedamos durmidos ao momento. Polo tanto, imos ver o que poñen na televisión ata que nos dá o sono.

Creo que debemos cambiar os hábitos e ler cando estamos descansados, para facelo con gusto e aproveitar mellor a lectura. Por que non lemos a media tarde e deixamos para última hora outra tarefa ou actividade de ocio? Se todos os días temos unha hora posta para ler, farémolo igual que imos de 6 a 7 a pintura ou á piscina, por exemplo. Isto, ao repetir varias veces convertirase nun hábito e xa non nos custará nada. Sinceramente, considero que os horarios son bos, sobre todo para os rapaces. Tamén deben disfrutar coa lectura e ler na fin de semana ou nas vacacións. A lectura é unha viaxe da imaxinación. Se na casa lemos os adultos, os máis novos tamén o farán. Se non lemos, eles tampouco.

Unha lectura importante debe ser a dos xornais. Con eles informámonos da actualidade, de temas moi diversos, pero tamén podemos ver a opinión sobre os mesmos de persoeiros importantes. Lembro cando tiña 11 ou 12 anos, nun colexio privado, e nos lían (en 10 minutos) o xornal durante a comida. Nos primeiros momentos do xantar, con micro, cada día un compañeiro, lía en voz alta. Os demais tiñamos que estar en silencio. Ao acabar podiamos falar. Non sei se me vén de aí, pero agora non podo pasar sen ler dous ou tres xornais cada día.

O viño tamén é unha droga?

Nos últimos anos ten habido bastante debate sobre o tema do viño en relación coa normativa. Para algúns, todas as bebidas que teñan alcohol é droga; polo tanto o viño tamén o é. Para outros, o viño, coa comida, é un complenmento alimenticio. Dende logo, Galicia e España non serían as mesmas se lles quitamos esta bebida. Todos sabemos que a maioría dos actos importantes acaban cun "viño español". Tamén, somos moitos os que disfrutamos da súa compañía nas comidas. Iso si, sempre que o tomemos de maneira moderada.

Xa sei que a normativa, non vai por aí. É dicir, que o que quere é evitar a inxesta de alcohol desmesurada da xuventude, sobre todo nas fins de semana. Estou de acordo, pero non metamos a todos no mesmo saco.

Os que vivimos nunha zona vitivinícola, Monterrei, de moitos séculos, os que disfrutamos no noso tempo libre co coidado tradicional da nosa pequena viña, que elaboramos os nosos poucos centos de litros de viño para consumo propio, non podemos entender que os políticos e as leis que fan, nos condenen e traten como se fosemos consumidores de certas substancias, que, evidentemente, tamén condenamos.

Eu disfruto todo o ano na miña pequena viña. A chapoda, arado, estercado, poda, marfoña, sulfatado, fresados varios, escavados, quitado de uvas sobrantes, limpeza de follaxe, etc, ata a vendima, son moitos os traballos e días que botamos entre as cepas. Ata agora non falei da elaboración do viño. Só do traballo no campo. Logo vén a preparación da adega, depósitos e demais material para vendimar. Logo vendima, despalillado, control da fermentación, quitado do viño limpo, trasegas, etc. ata que se fai totalmente o viño pasaron varios meses e moitos traballos. Polo tanto, a viña e o viño hai que estar todo ano atendéndoos. Así que, por favor, cando despois o poñemos na mesa, déixennos disfrutalo. Xa sei, tomémolo con moderación, pero non nos quiten un dos maiores praceres que nos quedan.

Evidentemente ata agora falei dende unha perspectiva persoal. Eu disfruto con este traballo-ocio, igual que o que practica a caza, pesca, etc.

Podería falar doutro aspecto importante, o económico. Son moitas as persoas que se adican a esta actividade. Refírome aos labregos que teñen viñas e venden as súas uvas, dos adegueiros, que son empresarios e dan moitos postos de traballo. En Galicia temos 5 denominacións de Orixe e numerosas adegas. En España hai moitísimas máis. Concluíndo, son moitas as persoas que se adican a esta actividade. Por certo, algunhas de moita reputación. Creo que é un sector importante tamén para a nosa economía.

O país dos mil ríos

Somos o país dos mil ríos, en palabras de Otero Pedrayo. Pero cantos deses se atopan na situación do Furnia? Creo que son moi poucos. Afortunadamente algúns aínda quedan nas montañas do interior, sobre todo.

Cando lin esta noticia no xornal, veume á memoria o río da miña aldea, o Río da Montaña (algúns chaman Pacín), en Entrimo, no Parque Natural do Xurés (Baixa Limia) no que eu e todos os rapaces da miña época nos bañabamos todo o verán nos seus pozos: "A Serrancha", "O Apertado" "O Chideiro", "O Chideiro de Abaixo", "O Negro", "A Ola", etc. Habíaos pequenos, onde aprendías a nadar cando tiñas 7 ou 8 anos. Cando xa sabías, pasabas ao seguinte, "O Chideiro", que era o pozo de baño de diario para todos os que sabían nadar. E de vez en cando ïamos aos outros dous, que só eran para os máis expertos, pola súa profundidade, "O Negro", "A Ola". Non se lles vía o fondo, como suxire o nome do primeiro; o segundo era tan fondo e redondiño como o seu nome indica, unha ola. Tiña unhas fechas preciosas. A min encantábame o "Chideiro de Abaixo". Este era moi longo e estreito, cunhas fechas de 4 metros no cima. No fondo non cubría, pero segundo ías subindo, cada vez era máis fondo e, onde caían as fechas, xa non lle vías o fondo. Tiña unha especie de saínte para tirarse de cabeza, duns 2 metros. Tamén nos botabamos dende a cima das fechas, o dobre de alto. De pé tirabámonos do outro lado aínda máis alto, uns 6 ou 7 metros. Eramos novos e inconscientes. Hoxe eu non o faría.

Pasabamos alí as tardes de estío dende as 3 ás 6. Non durmiamos a sesta, aínda que os nosos pais se empeñasen en querer que descansaramos, pois ao baixar algo o sol había que ir traballar, e duro: segar feno ou apañalo, segar a mes, carrar, facer as malladas, etc. (manteño o léxico da miña terra). Cando podiamos os domingos, estabamos alí toda a tarde. Neses tempos eramos moitos rapaces na aldea. Ao río sempre iamos, cando menos, 5 ou 6. Ás veces xuntabámonos máis de 20. Qué bos tempos!

O río ía tan limpo que moitas veces, incluso, bebiamos a auga del, pois non había fontes préto. Víanse as troitas nos pozos e na presa do muíño cando pasabamos. Agora cambiou un pouco pero aínda se segue mantendo bastante ben. Os moitos muíños, que moían daquela, agora están abandoados. Xa non se moe nin se coce na aldea. Por un lado é bo xa que se levaba moito traballo, por outro malo, posto que pan como aquel de millo e centeo non o comín nunca en ningún lado. Sigo recordando o seu sabor 30 anos despois. Isto creo que se perdeu para sempre. Pero o río temos que mantelo como está. Queren facer nel unha minicentral. Espero que non vaia adiante.

Os ríos de montaña, que están lonxe de grandes zonas urbanas, deben seguir como toda a vida, porque outros moitos, sobre todo se pasan por cidades, todos sabemos como están, de pena. Conservemos a Galicia dos mil ríos no seu estado natural.

Suspensos no bacharelato

O Tribunal Supremo acaba de anular a posibilidade de cursar 2º de bacharelato con catro suspensas.

Todos os que nos adicamos ao ensino e levamos impartindo clases moitos anos nos dous cursos de bacharelato, sabemos que estar en segundo con dúas suspensas, leva ao alumno a repetir curso. Entonces, se pasa con catro, moito máis asegurado teñen o fracaso.

Por outra banda, non é facil compaxinar a asistencia a clases de primeiro e a algunhas de segundo. Pode suceder, ou seguro que vai pasar, que lle coincidan algunhas horas de materias dos dous cursos. O compaxinar os dous cursos, tampouco lle evita estar tres anos en bacharelato. Se ademais, no terceiro ano, só vai cursar algunhas materias de segundo, poñamos por caso tres ou catro, cando prepare as PAAU, terá que estudar o resto das materias. Isto quere dicir que ten que preparar todas as asignaturas de segundo. Por tanto, non lle será mellor asistir a todas, ir estudando día a día todas, facer os exames de todas e así chegar ao mes de xuño con todas as materias preparadas?

Sinceramente, se suspendeu catro materias, sen entrar xa en cáles, creo que o mellor para o alumno é repetir. No ano seguinte, se ten interés, poderá facer un bo curso e estará moi ben preparado para superar 2º de bacharelato e as PAAU.

Non pasa nada por repetir un curso se supera as carencias que poida ter e afianza as bases para os cursos seguintes.

 

O galego e o castelán no ensino

Dende hai varios días lemos en toda a prensa opinións sobre a proposta do próximo presidente da Xunta de Galicia sobre o ensino en galego e castelán. Para cumprir os dereitos de todos os pais, segundo el, cada un poderá elixir o idioma no que quere que reciban as ensinanzas das materias troncais os seus fillos. Isto suporá, ou ben duplicar o número de grupos e profesores por centro, ou facer colexios onde o ensino sexa en galego e outros en castelán.

Para min, o máis grave non está no gasto, que si que é moi importante, senón que todo isto o que provocará é separación, guetos, división social. Ademais, sempre levará consigo unha connotación ideolóxica e política. Realmente é o que queremos que haxa na sociedade galega? Non será mellor tratar de integrar a todo o mundo, favorecer a convivencia, a relación entre todos, fale o idioma que fale? Se tratamos de que non haxa separación, nin discrimación por raza, relixión, sexo, etc, por que imos facela polo idioma? Eu considero que debemos tratar de chegar a un consenso e que todos os alumnos estean xuntos e reciban o ensino, dunhas materias en galego e outras en castelán. Por exemplo o 50% en cada idioma. Así ninguén se poderá queixar. Incluso tamén algunha en inglés. Desta maneira, os alumnos, ao finalizar cada ensinanza, terán o mesmo dominio das dúas linguas oficiais en Galicia. Creo que cantos máis idiomas dominemos, mellor para todos. Agora ben, tamén creo que a lingua propia de Galicia é o galego, tal e como está no Estatuto de Autonomía, e debemos aprendela e usala cando cada un queira.

Poderiamos falar, aparte do ensino, doutros ámbitos nos que non ten presenza o galego, como a xustiza, sanidade, medios de comunicación, empresa privada, etc. Disto non se fala. Ninguén di que o xuíz cando dite sentenza o faga en galego e o empregue no xuízo, se o demandante o pide; nin que o médico o atenda en galego e escriba a receita en galego, se o paciente o pide, etc, etc. Acaso os cidadáns non teñen dereito a ser atendidos na lingua que desexen?

 

Multilingüísmo

Non entendo o que pasou a fin de semana pasada en Santiago. Por un lado, representantes de dous partidos políticos na fronte da manifestación reclamando a liberdade lingüística e escondendo a verdadeira demanda que é o "bilingüísmo armónico" da época pretérita recente, que todos sabemos que significaba. Por outro lado, un moi pequeno grupo de contramanifestantes, tratando de impedir a liberdade a manifestarse. Cos primeiros non teño nada en común, pero tampouco comparto nada cos segundos. Debe haber liberdade de expresión e manifestación.

As linguas deben servir para comunicarnos e acercarnos os un aos outros, nunca para enfrontarnos.

Creo que o coñecemento e dominio de linguas é bo. Cantas máis saibamos, mellor para nós. Pero coñezamos primeiro a nosa e ao mesmo tempo aprendamos outras. Por suposto, debemos aprender o castelán e tamén o inglés, francés, etc. Saber linguas é cultura e non un castigo bíblico.

Homenaxe a Ferrín

Hoxe vai ter lugar un acto de recoñecemento moi merecido ao máis grande escritor galego actual. Sen dúbida, se pode discrepar de moitas cousas de Ferrín, mais ninguén discute a súa calidade literaria. A min persoalmente deixoume abraiado a súa figura o día que o coñecín no ano 82 nunha conferencia sobre Palestina en Santiago. Hoxe el podería falar moito deste tema tan de actualidae. Ese era o meu primeiro ano na universidade. Estabamos un grupo, non moi numeroso, na Facultade de Medicina. Foi moi interesante o acto. Pero moito máis foron os momentos posteriores polos bares de Santiago na súa compaña durante moitas horas. Para un rapaz de 18 anos de aldea escoitalo era unha delicia. Foi unha aprendizaxe e o primeiro achegamento ao autor, acompañada, eso si, de moitas cervexas, pero que moitos anos despois segues lembrando e non vas esquecer. Outra noite memorable foi en Verín, a mediados dos 90. Foi noutra conferencia organizada pola Asociación Monterrei da que eu formaba parte (neses anos organizabamos moitas actividades, publicabamos a revista Tempo, pero pouco tempo despois afundiu e non volveu emerxer) e despois de cear estivemos de tertulia ata o amencer. Tampouco a esquecerei.

Mais eu quero destacar a figura de Ferrín escritor. Non é un escritor para maiorías. Tampouco é un autor ameno para os alumnos de instituto. Sen embargo, hai qñue lelo. As súas obras, sobre todo relato e poesía, son claves na nosa historia literaria. Poderíamos citar moitas obras que foron claves no discurso literario galego, a mestura do fantástico co real, o revolucionario co intimismo, pero chega con citar unha pequena mostra. Con pólvora e magnolias, Estirpe ou Arraianos.

Ademais de estar neste día co autor, a mellor homenaxe é ler a súa obra.

 

 

Rosalía de Castro en Pakistán

Acabo de ler no xornal a noticia e non deixa de sorprenderme. Aínda que só sexa unha anécdota, sempre é positiva. Rosalía en Pakistán. Que a tantos miles de quilómetros lean os nosos autores contrasta coa teima que aquí teñen algúns de non querer lelos. Refírome a ese grupo, que non desexan estudar o noso idioma, non queren recibir coñecementos doutras materias en galego, buscan toda clase de escusas para non ler aos nosos autores, etc. A propósito disto, vénme á cabeza un triste episodio que me sucedeu a min no meu primeiro ano como profesor nun instituto da costa. Resulta que un alumno, de moi boas notas, non quixo ler un libro de literatura galega que puxera o Seminario, porque, segundo o pai, nese libro aparecían temas como a delincuencia, drogas, alcohol, etc. (Quero aclarar que era novela negra, moi de moda nos anos 90 nos institutos; eu non tiña nada que ver coa elección, pois cheguei ao centro despois te teren acordado os libros de lectura no Departamento). Ao non ler o libro, o alumno suspendeu a avaliación. No resto das materias tiña moi boas notas. Algún tempo despois, o seu pai veu polo centro, falar coa titora e comigo. A conclusión da conversa foi que para el, o seu fillo non tiña por qué ler nada en galego, pois eran nativos de Asturias (levaban en Galicia arredor de 15 anos) e antes ou despois ían marchar. Non era a temática, senón o idioma o seu problema. Ao final, tivo que lelo, de mala gana, se quixo aprobar.

Por certo, eu non lin nada da literatura pakistaní.

Canto avanzamos?

Tal e como aparece hoxe nun xornal o galego, segue en inferioridade de condicións respecto do castelán.  Dende logo non é nada sorprendente, posto que chega con saír e pasear polas rúas de calquera vila, cidade ou ir a un instituto, ler os xornais, escoitar a radio, ver a televisión, ir ao médico, a calquera delegación da Xunta de Galicia para comprobalo. Pero neste caso, a enquisa non está feita á poboación en xeral, senón aos votantes, é dicir, persoas maiores de 18 anos.

O que eu quero plantexar é, xa que estamos moi próximos a unhas eleccións, se nestes catro anos, cun goberno distinto aos 16 anos anteriores e nunha parte dese goberno dun partido nacionalista, se o galego avanzou significativamente. Estamos igual ca hai catro anos? O noso idioma está máis prestixiado? Emprégano de maneira habitual os empresarios, xuíces, médicos, profesores, etc? E os políticos? Só o fan diante da cámara? Ou só o falan nas aldeas e a xente maior?

Por outra banda, a xuventude úsao máis ca antes? Os nenos teñen o galego como lingua materna maioritariamente? Temos máis falantes galegos? A xente nova, que é o futuro do idioma, emprega o galego a cotío? En definitiva, estamos mellor ca hai catro anos ou igual ou, quizais, peor?

Bertolt Brecht: "A boa persoa de Sezuán"

Esta semana o Centro Dramático Galego pon en escena, en Ourense, a obra de Brecht, A boa persoa de Sezuán. Dende logo é un autor que vale a pena ler e coñecer a súa obra. Nesta ocasión, é unha oportunidade para ver unha boa representación, cremos. Debemos destacar e agradecer que durante dous días haxa representacións pola mañá para os estudantes. Dende logo, os que non vivimos na capital, dificilmente podemos asistir ao teatro nas nosas vilas. Se queremos ver algunha obra temos que viaxar 70, 100 ou 120 quilómetros. Polo tanto, se os adultos imos poucas veces ao teatro, moito menos van ir os estudantes. Por iso, é moi loable que fagan representacións para eles pola mañá. Vemos os datos de previsión de asistencia e, seguramente, haberá tanta ou máis ca pola tarde. De feito, vemos que, dos colexios que van asistir, hai dous institutos de Verín, o IES Xesús Taboada Chivite e o IES Castro de Baronceli. Eles terán que recorrer bastantes quilómetros e perder a mañá de clase, mais creo que vale a pena. Parabéns ao CDG, ao teatro e aos profes que favorecen estas actividades complementarias.

MARCOS VALCÁRCEL

O "PEN", concede este ano o galardón ao escritor e historiador ourensán Marcos Valcárcel. Sen dúbida, Marcos é unha desas persoas que sen chamar moito a atención, está facendo un labor encomiable a prol da nosa lingua, historia e literatura. Os que o coñecemos sabemos a súa entrega á cultura galega. Non é unha persoa que dea que falar nos medios, pero o seu labor diario podémolo seguir nos seus artigos en diferentes xornais, sobre todo en La Región e noutros xornais, impresos e dixitais e no seu blog "as uvas na solaina". Tamén, merecen atención os diferentes estudos feitos sobre tantos aspectos da historia e a literatura, principalmente de Auria. Tampouco debemos esquecer as numerosas conferencias impartidas en diferentes lugares, sobre todo nos centros de ensino. Cantas veces os profesores de Lingua acudimos a el para que veña aos nosos institutos! Por todo iso e moito máis, merece este e outros premios. Grazas, Marcos e PARABÉNS!!

BlLANCO AMOR, FOTÓGRAFO

Sabiamos que o autor da Esmorga fora unha persoa polifacética. Novelista, poeta, escritor de contos, xornalista, conferenciante, etc. Pero, sen embargo moi poucos coñecían a súa faceta afección á fotografía. Quizais por ser a menos relevante. A verdade é que a min, e á maioría do común dos mortais, impórtanos a súa literatura. Recordemos que é un dos mellores novelistas da nosa literatura. Os biosbardos é libro de relatos moi bo. Xente ao lonxe é unha gran novela. Mais eu destacaría sobre todo a excelente novela A esmorga. Para moitos é a mellor novela da nosa literatura; polo menos a mellor novela curta. Así e todo, creo que canto máis saibamos do escritor de Auria, mellor.

Redución do CO2

Para cumprir con Kioto España merca cota de CO2 nos países do leste. A verdade é que a Occidente (países do 1º mundo), a España, non lle interesa reducir a contaminación, senón producir a calquera custo. Polo tanto, a imaxe que nos queren vender dende o goberno de preocupación polo cambio climático, de inversións en coches eléctricos, de premiar a venda de autos menos contaminantes, a empresas que contaminen menos, de castigar ás que contaminan, etc, contrastan claramente con estes feitos. Non seremos realmente uns hipócritas? Quizás todo sexa apariencia. Non cren, vostedes?

A auga, ben escaso

O tópico de que Galicia é toda verde e que sempre está a chover vai perdendo forza. De feito, houbo anos en que apenas choveu nada. Debemos, polo tanto aforrar a auga, non malgastala. Moitas cidades e vilas sufriron restriccións nos veráns dos últimos anos. Mesmo houbo invernos e primaveras en que non choveu practicamente nada e, cando o fixo, foi de treboada causando numerosos estragos e asolagamentos. Boa proba da seca é este documento.

 

 

ACADEMIA GALEGA DA LINGUA PORTUGUESA

Estes últimos días presentaron unha "Nova Academia" da lingua portuguesa. Teño que recoñecer que cando lin a noticia sentín vergoña. Refírome, claro está, a esa academia creada en Galicia. Estas persoas non cren no noso idioma. Nunca creron. Eu coñezo a algúns, incluso compañeiros de universidade, que escribían en portugués e falaban castelán. Vaia contradición! Din que o galego non ten futuro e por iso "debemos ser absorvidos" polo portugués, pero na súa vida non  falan portugués, nin galego:falan castelán, educan os fillos en castelán. E logo din que non queren ser asimilados polo español. Eu sempre pensei que eran un grupo moi minoritario, e que os que queremos e amamos o noso idioma, iamos na mesma dirección. Boa nova foi a unificación da normativa do 2003. Eu creo que son poucos, moi poucos os lusistas ou lusófonos ou reintegracionistas, pero aínda así fanse notar moito. E o que máis me doe é que personaxes da política e, sobre todo, da Xunta, participen nos seus actos e lles dean cartos. Podería dicir moitas cousas máis, pero estou confuso. Os que mamamos o galego e o empregamos dende que comezamos a falar todos os días e en todas os momentos da vida, durante toda a nosa vida (xa son máis de 40 anos), vendo estas noticias, fannos reflexionar: non sería mellor comezar a falar, escribir, educar os nosos fillos en castelán? 

Na memoria de Manuel María

Tal día coma hoxe de 2004 deixounos o poeta chairego, Manuel María. Aínda que el se foi, a súa obra será máis durareira có bronce, como dixo o poeta latino. A súa figura revivirá cada vez que lemos a súa literatura. A súa calidade, a súa actualidade, a súa forza e o seu compromiso envólvenos e cautivanos cada vez que abrimos un dos seus moitos libros. Sempre gozaremos da súa presenza todos os que lembramos algún dos momentos entrañables que compartimos con el, cada vez que saboreamos os seus versos. Hoxe vénme á cabeza o día que o coñecín, cando eu era estudante universitario, nunha homenaxe que lle realizamos unha organización estudantil en Santiago hai xa máis de vinte anos. Afortunadamente foron moitos máis os momentos que compartimos en moitos actos: conferencias, recitais, mesas redondas, mesmo manifestacións e, sobre todo, tertulias de amigos. Por todo, grazas Manuel.